sexta-feira, 20 de dezembro de 2013

a esperança como bandeira... dom Helder Câmara!!!


D.Helder, um intenso semeador das sementes de Cristo, nos tocou porque sua vida foi a quebra de todos os limites, para que a justiça, o amor e a esperança estivesse presente, viva dentro do povo... desse povo que carrega o peso da opressão, injustiça, da fome, do medo, da desesperança.
Sua caminhada nos dá um tom de luta intensa, que não recua, vai adelante embora se apresentassem dificuldades inimagináveis que intentam te fazer perder energia, foco e persistência.
Um traço que nos trouxe muita reflexão foi para o fato de não confundir o tom de sua luta com dualidades entre o que determinava como certo e errado; não se enquadrou no partidarismos, ou disputas sobre quem portava a verdade divina (acredito que isso lhe deu uma clareza imensa do trabalho), inclusive não julgava, ou emitia uma opinião antes de conhecer a situação, como exemplo de quando o AI-5 foi instituído no país e legalizou uma série de medidas arbitrarias (como o fechamento do Congresso Nacional e a censura) ao qual não o apoiou ou rechaçou de início, somente após um curto espaço de tempo, que o fez colocar forças no apoio aos manifestos e manifestações da sociedade brasileira. (cumpre destacar que em 13 de dezembro desse ano se completou 45 anos desde a emissão dessa barbárie).
Como justificativa da observação, Dom Helder afirmou:
“todo preconceito é fraqueza intelectual, ou primarismo cultural”.
Ou seja, conheçamos antes de tudo... e não discriminemos.
Apesar das lutas que foram travadas dentro do governo (lembramos que os militares tentaram por diversas vezes “calar” a voz desse revolucionário), o trabalho não parou e não perdeu seu foco de atuação, lutando sempre pela JUSTIÇA SOCIAL, e pelo povo mais oprimido.
Com a perseguição do governo militar aos partidos políticos, movimentos sociais, estudantis, sindicais e etc., ocasionaram o aparecimento de grandes lacunas quanto a luta por esta justiça no Brasil, pois seus atores principais estavam sendo perseguidos no país; assim, D. Helder intensificou seu trabalho para completar o vazio ocasionado por essas ausências na sociedade, trazendo um Super Esforço!!
Dessa forma, fizeram com que ele adotasse atitudes de enfrentamento ao regime com o compromisso cada vez mais arraigado pela causa dos pobres, dos injustiçados e dos perseguidos políticos, sendo nosso principal ator no exterior que manteve forte atuação nas denuncias quanto ao desrespeito aos direitos humanos que, infelizmente, regaram nossa sociedade naqueles anos de chumbo.
Agora tratando de sua luta pela justiça social (a bandeira que manteve firme sem recuar), atuou muito com a educação comunitária, empoderando o coletivismo para que a sociedade atingisse as transformações necessárias.
Criou a Pedagogia da Esperança, pois defendia que o catolicismo deveria ter uma maior responsabilidade social e não se preocupasse, apenas, com questões espirituais, pensando que a Igreja poderia seguir uma ordem social mais justa e voltada para o coletivo.
Ajudou na reformulação e reestruturação da Ação Católica (que, quando da ditadura, teve uma forte atuação por discutir e atuar junto aos problemas de base) e, claro, a criação da CNBB (Conferência Nacional dos Bispos no Brasil).
Esteve envolvido na criação de um projeto popular que foi responsável por grande alfabetização da população brasileira nos anos 60, mas abrangia, não só esse enfoque, pois preocuparam-se com uma educação integral para o desenvolvimento, na população, de consciência política, social e religiosa do estudante trabalhador, que os conduzia a enxergar a realidade que viviam e, a partir daí, transformá-la através de uma ação coletiva. 
A cartilha desse projeto que trazia a pedagogia se chamava: “VIVER É LUTAR”.
Essa pedagogia é embasada na CONSCIENTIZAÇÃO (processo de cunho político) e na ESPERANÇA (que é a “causa” precursora de um processo de mudança) e se deixou influenciar muito por Paulo Freire e a pedagogia do Oprimido.
Lembro de alguns revolucionários ligados também a igreja, que nos banharam com sua solidariedade e luta, a exemplo de Betinho, Frei Betto, Zilda Arns e etc.
E, não estamos mais numa ditadura militar, mesmo assim hoje li uma notícia que informa que o Frei Gilvander Luís Moreira, interlocutor do movimento dos sem teto e dos sem terras em Minas Gerais, sofre ameaças de morte por defender a justiça social, por intermédio da reforma agrária e habitacional do país.
Em reverência a D.Helder que lutou por esta América e pela liberação dos povos, e do quanto há de se fazer ainda, que renovemos nosso compromisso com o ativismo nesse país e estejamos em luta pela justiça dos povos!
... ah, gracias companheiro, SOMOS SEUS HERDEIROS!
astreia

sábado, 14 de dezembro de 2013

Paulo Freire...


Este querido ativista sagrado, nació en Recife el 21 de Setembre de 1921. Nos enseñó que hay otro tipo de educaçao. Pensaba que educar era transferir, depositar, e transmitir valores e conhecimentos... pensaba así... e ele llamaba a esto educação bancaria... en esta educação bancária, el "saber" es doado, por los que saben a os que no saben... o educador es siempre quien educa; o educando, el que é educado...
O educador é quien sabe; os educandos quienes no saben...
O educador é quien piensa; os educandos son os objetos pensados...
O educador é quien fala; os educandos quienes escutan dócilmente...
O educador é quien disciplina; os educandos os disciplinados...
O educador é quien opta y prescribe sua opçao; os educandos quienes siguen su prescripçao....
O educador é quien actúa; os educandos son aqueles que tienen a ilusión de que actúan...
O educador é quien escoge o conteudo programático, os educandos a quienes jamas se escuta, se acomodan a él...
O educador é o sujeto do proceso; os educandos, meros objetos...
Contigo aprendí... que existe otro modelo de educación al que tu llamabas educaçao problematizadora... e en esta educación, por el contrário, os educandos van desenvolviendo seu poder de captaçao e de comprensión do mundo que, en suas relaciones con ele, se les presenta no ya como una realidad estática sino como una realidade en transformación, en proceso... Esta educaçao se fundamenta en la creatividad y estimula a reflexión... A educação liberadora desmitifica constantemente a realidade... considera o diálogo como lo fundamental para el aprendizaje.... Despierta la creatividad. Estimula la reflexión y la acción sobre la realidad. Reforza o carácter histórico dos homens y das mulheres y los reconhece como seres en proceso, inacabados.... Apuesta pelo cambio sin tornarlo exclusivo... Se faz revolucionária... Presenta as situações como problemas a resolver....... Umaniza aos homens y as mulheres mediante a búsqueda do ser más en a comunión y la solidaridade...
Contigo aprendí... una frase que desde entonces se quedó grabada en mi mente, aunque a veces en a práctica diaria se me olvida (cada vez con más frecuencia): Ya nadie educa a nadie, así como tampoco nadie se educa a si mismo, las personas se educan en comunión, mediatizadas por el mundo.
Contigo aprendí... que la persona, en cualquier época y lugar del mundo, nace ontológicamente inconclusa, pero potencialmente "capaz de aprender a decir su palabra", es decir, de acercarse críticamente a la realidad.
Contigo aprendí... que la educación es "el llegar a ser críticamente consciente de la realidad personal, de tal forma que se llega a actuar eficazmente sobre ella".
Contigo aprendí... que "Concientización" es algo más que la "toma de conciencia", que incluye además el compromiso con la acción, con el cambio.
Contigo aprendí... que la educación con sus programas y sus métodos, debe consistir en hacer que la persona llegue a ser sujeto, que se construya como persona, que transforme el mundo, que entable con los demás relaciones de reciprocidad, que haga su cultura y su história.
Esto exige que seja una educaçao que libere y no que domestique... as personas somente poden participar ativamente en a história, en a sociedade, si descubren que pueden mudarla, crearla... esto requiere una toma de conciencia... en esto consiste o objeto primário de la educaçao... hay que provocar una actitud crítica, de reflexión que lance a la acción...
Paulo Freire, compañero, militante, activista sagrado, ser consciente de nossa Nación Pachamama...
l.

terça-feira, 15 de outubro de 2013

“el Sol sigue alumbrando la lucha”


E quando o sol chega, seus raios iluminam os caminhos como uma flecha certeira, forte, intensa... entrando na Terra e dali forjando  a nutrição de nosso coração...
Inti, el sol....  Inti Peredo, nascido desde Cochabamba, terra boliviana... índia, canela!
Inti, um revolucionário que se “umedeceu” desde cedo, caminhando no Exercito Guerrilheiro do Povo, e depois da Liberação Nacional.
Subindo junto a utopia libertadora del comandante Che, lutou com ele e outros sonhadores do amor e da liberdade, nas serras bolivianas, hasta que Che fosse capturado.
Inti, como um raio indomável, saiu do cerco que derrubou muitos dos companheiros e chega ao Chile onde Salvador Allende (ainda senador) o aguardava.
E que passará agora? Che morto simboliza Sonho morto?
Inti volta a Bolivia depois de 2 meses, clandestinamente, sob perseguição do governo local e norte americano.
Em La Paz, escondido onde pouquíssimos companheiros sabiam de seu paradeiro, forjava o retorno da guerrilha para libertação da Bolivia...
E com o pior golpe que qualquer pessoa pode receber, foi traído.. e cercado por mais de 150 soldados contrarevolucionários, que buscavam um raio de sol!
O coração se engrandecer com  a vida de tão fiel latino americano, incansável pela luta da liberacion desta grande pátria de Bolivar!
Somos filhos de guerreiros incansáveis...
Subamos nessa guerrilha banhada pelo amor e liberdade e nossa herança seja reavivada... plenamente REaVIvada... lutando juntos e por todos....  sem nos derrubarmos pela queda de um irmão ou a traição de uma mão conhecida....
que o sentido da luta, do sonho, do companheirismo nos banhe, como o sol faz, e clareie a todos num fraternal mundo de loucos sagrados.
Por el Inti que nunca abandonastes a luta... nosso carinho e agradecimento!
Gracias Companheiro, gracias !!!

astreia


quarta-feira, 2 de outubro de 2013

Yo no canto por cantar ...


És como água bendita que chega e afaga a alma, beija o coração e libera meus sonhos para o encontro com o dos homens comuns, trabalhadores, gente simples...

Y  tiene corazón de tierra y alas de palomita… voo junto a Victor Jara, combatente de nossa América profunda,  simples...

em uma vida de pulsante criação, forjando versos que perduram em nossa memória, sonhos perdidos, sonhos vivos...

Para alcanzar las estrellas, que el canto tiene sentido cuando palpita en las venas..

E com a veias cheias de sangue efervescente, um devoto da justiça e do povo que sente pulsar dentro, bem dentro, o sonho pela liberação, essa liberação onde não há limites para dar voo a sua voz, poesia que canta, navega... voz brilhante, dançarina poética!

Ah companheiro, navegas nesses mares, não naufragastes.. 40 anos , tempo que dança entre versos e melodias junto aos corações, sensíveis americanos .. vivo na memória, vivo em mim...
Baila nacion pachamama, baila em nós Victor Jara... Venceremos companheiro!!
astreia


Yo no canto por cantar
ni por tener buena voz,
canto porque la guitarra
tiene sentido y razón.

Tiene corazón de tierra
y alas de palomita,
es como el agua bendita
santigua glorias y penas.

Aquí se encajó mi canto
como dijera Violeta
guitarra trabajadora
con olor a primavera.

Que no es guitarra de ricos
ni cosa que se parezca
mi canto es de los andamios
para alcanzar las estrellas,
que el canto tiene sentido
cuando palpita en las venas
del que morirá cantando
las verdades verdaderas,
no las lisonjas fugaces
ni las famas extranjeras
sino el canto de una lonja
hasta el fondo de la tierra.

Ahí donde llega todo
y donde todo comienza
canto que ha sido valiente
siempre será canción nueva.

terça-feira, 6 de agosto de 2013

Negro Sabino Navarro.....presente agora e sempre!

Querido Negro desde tu sangre, vamos haciendo todos juntos, la V de vida, de vendabales, que arrecian contra a hipocresía, con tu exemplo negrito, vamos cantando con la v, para triunfar! Vamos, con la de Valiente, con la de Victoria que con certeza chegará... Vamos todos vestidos de primaVera, patria obrera e de simples hasta el final! Conoci a este revolucionario a finales de 1970 en Córdoba, en un viejo cafe de la rua Dean Funes, alli se encontraban, todo tipo de fauna humana, de derecha, de izquierda, esotéricos, catolicos, iluminados, escritores, mas todos comprometidos con el pueblo, con la hora de luchar para libertar al pueblo... Una tard , de lluvia cinza, estaba con algunos bohemios alli, tomando un cafe e claro era el mas pequenino siempre, y no se porque magia me aceptaban, mas alli, en esa tarde conocí al negro sabin , en su corazon habia un fusil y una tacuara, en su corazon habia tanto amor, que me impresiono profundamente, su voz de negro simple e al mismo tempo, aguerrido. Os mas grandes falaban e discutian con fervor, de temas que casi ni entendia, mas como desfrutaba, e absorbía.... Recibi de ele una pregunta, que muito tempo, me ha acompañado....y luego lo mataron los mismos de siempre...mas, hoje no sei porque magia, porque ángeles de Pachamama, me lembré del querido negro sabino, y de una tarde que escuche a este joven revolucionario, combatir con la palavra, con la idea, con encendida memoria, hoy le celebro y pido a su amanecida alma, que ilumine nossos timidos ainda intentos de revolucion pacifica.... El negro habia nacido en un humilde lar de Corrientes, el 11 de diciembre de 1942, fue obrero metalúrgico, e comenzo miltando en la Juventud Obrera Catolica. E creció, como delegado sindical de smata...combativo e valiente, fue creciendo su consciencia militante...la juventud lo encontró como una flor liberadora! A traves del cristianismo militante, toma contato, con lo mejor de la juventud de esse momento, e junto a outros jóvenes comprometidos, dieron nacimiento a Montoneros. Todos coinciden en que era avasalladora su voluntad revolucionaria, y su ímpetu combatiente, siempre esqueciendose de si mismo, su ternura con todos, sua alegria e bom humor, e su dedicaçao a estudiar, e melhorar dia tras día. El negro Sabino, no provenia de una familia de burgueses, su padre era analfabeto, su militancia en el cristianismo era de barrio pobre y de compromiso con los trabalhadores. En invierno del 71 deciden los compañeros de Cordoba hacer un açao en favor de a luta de os trabalhadores de Fiat, e a policia los persiguen por una semana. Sem alimentos y con escasa muniçao, se internan con um compañero en las sierras de Cordoba, la policia lo busca por todos lados, el negro ferido, pide a el otro companero que siga solo que ele aguantaba e que se fuera, es encontrado luego de semanas con el arma en la mano, los ojos bien abiertos e morto obviamente..... Que olheabas negro?! El futuro seguro, sonhando, sonhando la revoluçao cristiana que tu coraçao anhelaba, la que esta sucediendo en tantos lugares agora...agora negrito....sonhabas con nós, con Nación Pachamama.... Este adolescente tuvo quiza una de sus primeras liçoes, de la boca de este obrero peronista, perseguido, que no se detuvo ante nada, que foi pueblo, barricada, e fue guerrilha e morte vibrante.....tuve esta liçao, e hoje siento a voz de liberaçao, dentro de mim esta pregunta que me fizo este companero sigue floreciendo, con as armas dos abrazos e devoçao se las paso.... DE QUEIN SOS HEREDERO?! les paso a os lectores, la pregunta que este hombre hizo a un jovencito, metiche e curioso, que tomo esta pregunta y la tuvo como propia e la ha ido desenvolviendo durante toda sua vida... De quein somos herederos!!? Cuando el sol se levanta sobre la sierras de Cordoba, hay un grito indio ainda ali, la de os antigos comechingones, e la del negro sabino que no entrego su vida, ni negocio, sino que dejo su sangue joven como mostra de determinaçao e compromiso....como un incendio de bravura e entrega a la revoluçao! Perdimos, a estos compañeros? los perdimos, ou eles han voltando en os novos revolucionarios, mas evoluidos, con consignas mas brandas, hemos alzados suas armas, e las hemos transformado en cançoes, en arte, en carinho por Pachamama, en casas de barro, en comunas camponesas, en familias espirituales, mas as banderas siguen siendo as mismas.... Querido Negro, mi simples homenagem es decirte que sigo caminando baixo a misma luz, e quisera decirte negro querido, que hoje sei de quein somos herederos ..... lucidor https://www.youtube.com/watch?v=ykDKoqJbJA0&feature=player_embedded#at=175

quarta-feira, 26 de junho de 2013

Carlos Marighella ...




E o que é ser um latino brasileiro?
Nascer no povo, ser mulato, filho de anarquista italiano com negra filha de escravos.. uma mistura, baiana, latino, simples...  mas o importante “sentir-se legitimamente POVO”. Povo mulato, caboclo, miserável... povo cultural, forte,  esperançoso... e pq não acreditar em uma sociedade mais justa? Igual, comum, comunista? Carlos Marighella, camarada companheiro, sangue latino, forte, moreno.. suou nessa América brasileira e lutou com o povo para o povo forjando sua história nos rincões do mundo..  Desagregando e renunciando o que não mais representava, renuncia ao Partido Comunista após tanta luta e segue o caminho pela via clandestina, como sempre foi, independente, mas Umano, sem as mascaras intelectuais acreditando  caminhando pela revolução nas ruas, nas cidades, campos.. Marighella, emociono-me de me sentir co-patriota sua companheiro, audaz, amante, discípulo da vida entregue ao propósito utópico do coração dos grandes homens... gracias por sentir-te parte do plano de liberacion e intentar, com sua vida, plasmar o nascimento do novo homem e mulher.. esse é  o sonho companheiro...  Em devoção a luta devota popular,
astreia

terça-feira, 30 de abril de 2013

Camilo Torres.....

Donde cayó Camilo nació una cruz, pero no de madera sino de luz. Lo mataron cuando iba por su fusil, Camilo Torres muere para vivir" Cruz de luz - Víctor Jara "Sabemos que el hambre es mortal" decía el cura Camilo Torres. Y si lo sabemos, decía, ¿tiene sentido perder el tiempo discutiendo si es inmortal el alma? Camilo creía en el cristianismo como práctica del amor al prójimo y quería que ese amor fuera eficaz. Tenía la obsesión del amor eficaz. Esa obsesión lo alzó en armas y por ella ha caído, en un desconocido rincón de Colombia, peleando en las guerrillas." Eduardo Galeano nacio en Bogota en 1929, logo de una vida intensa se fizo sacerdote, de una igreja contestataria e militante.El cristianismo bien entendido suponía, para Camilo, la creación de una sociedad justa e igualitaria. Esto lo tradujo como la obligación de hacer una profunda revolución, que despojara del poder a los ricos y explotadores (la oligarquía), para darle paso a una sociedad socialista. Los principales planteamientos de Camilo Torres pueden sintetizarse en las siguientes ideas en torno a la situación nacional: para transformar el país y lograr el bienestar de la clase popular es necesario liberar al país del imperialismo norteamericano y de la oligarquía que sirve a sus intereses; es necesaria la fusión, la movilización y la vinculación de los sectores pobres de la población a la lucha por la construcción de un nuevo Estado. Por esto, debe generarse la unidad del movimiento revolucionario y opositor, aglutinando a las masas oprimidas del país; debe tenerse la convicción de llevar la lucha hasta el final afrontando todas las consecuencias; y por último, los cristianos no solamente tienen la posibilidad de participar en la revolución, sino que tienen la obligación de hacerlo (“el deber de todo cristiano es ser revolucionario, y el deber de todo revolucionario es hacer la revolución”). Otro elemento fundamental en el pensamiento de Camilo lo constituyó su esfuerzo por conciliar el cristianismo con el marxismo, impulsando un nuevo tipo de sociedad de carácter socialista y cristiano, basado en la justa distribución de la riqueza. “Los marxistas luchan por la nueva sociedad, y nosotros, los cristianos, deberíamos estar luchando a su lado”. Todo este proceso debe ser desarrollado, como lo plantea Camilo, a partir de la acción popular, combinando la actividad política con la militar, y llevando a cabo labores políticas y organizativas a partir de las bases, es decir, en estrecha relación con el pueblo. La formación del pensamiento político de Camilo estuvo marcado por varias etapas. En primer lugar, tuvo una formación cristiana católica, pero siempre estando vinculado a la realidad social, y a la situación de pobreza de la población colombiana. Posteriormente viajó a Europa donde se formó como sociólogo, pero también donde hizo contacto con el mundo socialista y el movimiento obrero. La incapacidad de lograr cambios auténticos y profundos por medios pacíficos y legales, llevó a Camilo a plantearse la necesidad de la lucha armada como medio para el establecimiento de un nuevo estado y una nueva sociedad, de carácter socialista. Por ello se vinculó al ELN, donde esperaba alcanzar la realización de la revolución en Colombia, hasta que cayó muerto en su primer combate.* Su ejemplo inspiró a movimientos de sectores cristianos como el grupo “Golconda”, o el caso chileno de “Sacerdotes para el socialismo”, impulsor del ascenso de Salvador Allende, y a personalidades como el padre Ernesto Cardenal, participante de la rebelión sandinista en Nicaragua, y en general, a las comunidades eclesiales de base, que conformaron una nueva iglesia latinoamericana comprometida con el cambio revolucionario, originándose la corriente conocida como la “teología de la liberación”. Igualmente, el ejemplo de Camilo fue retomado por sacerdotes comprometidos que se vincularon a la lucha armada, como los casos de los españoles Domingo Laín y Manuel Pérez, que morirían combatiendo con el ELN. (Pérez llegó a ser comandante político de la organización, hasta que murió por una enfermedad en 1998). Hoy en día, su ejemplo se mantiene en la lucha revolucionaria que mantiene el Ejército de Liberación Nacional desde hace 38 años, y su pensamiento perdura en estudiantes, obreros y campesinos de toda Colombia y América Latina. En una entrevista conducida por Marta Harnecker y publicada con el titulo Unidad que multiplica (Quito, Editorial La Quimera, 1988), Rafael Ortíz, miembro del Comando Central de la Unión Camilista Ejército de Liberación Nacional (UCELN), explica las circunstancias de la muerte de Camilo Torres: "Al vincularse a la lucha armada, él se compenetra de inmediato con la vida guerrillera. ... En esas circunstancias, cuando se planifica una emboscada, él sostiene que tiene que participar argumentando que si hay normas, él no puede quedar al margen de ellas. ... Camilo convence a Fabio y a Medina y éstos resuelven que vaya, pero lo ubican en el sitio más seguro, es decir, en la punta de la emboscada... Los compañeros, pensando que ya se había eliminado a la tropa que había entrado en la emboscada, dieron la voz de recuperación, pero cuando Camilo va a recuperar un arma es tiroteado por uno de los militares que había caído herido. La emboscada fue un poco larga y cuando se dan cuenta que Camilo ha caído se lanzan a sacarlo pero ya es demasiado tarde.... En esa acción caen cinco compañeros tratando de auxiliar a Camilo." ¡NI UN PASO ATRÁS! ¡LIBERACIÓN 0 MUERTE

quarta-feira, 27 de fevereiro de 2013

Querido Darcy Ribeiro.... gracias ...


Gracias por sua vida fervorosa, pelos sonhos plasmados, e Tb intentados... gracias por unir-se a nós povo brasileiro, e mais, a nós povo latino americano.
Gracias por fazer-se uno junto aos povos originários dessa terra, por compartilhar de sua vida junto aos índios desse Brasil, gracias por integrar-se a latino America, a fazer-se presente a Allende e Alvarado...
Gracias por saber e lutar por uma educação de base e tb pela educação universitária, e acima de tudo, pela educação do povo brasileiro...
Gracias por tanto fervor, e por tantos sonhos... pelo amor em dedicar sua vida a nós....
SOMOS O POVO... nossa identidade que relembramos hoje e eternamente.... gracias ...
Astreia Mendizabal

quarta-feira, 13 de fevereiro de 2013

Heróis da floresta, Maria e José Cláudio

Heróis da floresta, Maria e José Cláudio
Com o coração que vibra uma floresta verde, que chora com a derrubada de suas árvores, e anseia uma vida viva nesses amazônicos pagos de Pachamama, Maria e José Cláudio, coletores de castanha, lindas castanhas que alimentam a vil alma desses militantes.
É forte ver companheiros que sonham com essa Amazônia livre, amada, inteira, que se alimenta de seus frutos e sonham, como sonham, em não mais existir sangue e extração de seus seres vibrantes...
Maria e José Claudio vivem, pq sua alma que protege vive conosco, foram mortos por lutarem contra madeireiras em 2011, mas seguem como um combustível que alimenta corações que se abrem a revolução ... sentem o sonho de liberdade e dignidade em se respirar, amar e vibrar pelas verdes cores de Pachamama.
A floresta é viva e podemos acabar a qualquer instante com as ambições que nos matam.... que a linda militância entregue, campesina, de Maria e José Claudio esteja entre nós, patriotas latino americanos, olhemos com atenção e acreditemos que é possível , claro que é, se plasmar sonhos... não abafemos a vida dos queridos irmãos que nos mostraram o quão necessário é se tornar um militante!
Adelante companheiros!!!
astreia mendizabal


“E sobre essa vida na floresta eles deram exemplos na educação, ensinando as crianças de que se pode ganhar mais com a floresta do que vendendo ou queimando ela, deram exemplo prático em suas vidas, Não é utopia. Faltam políticas públicas de apoio para pessoas como nós que vivem e sabem produzir respeitando a natureza, isso é rentável. Mas falta incentivo para esse povo. Incentivo só há para a criação do gado e para a retirada da floresta e esses grandes projetos para a Amazônia, como as usinas hidrelétricas.
Lá só deixam o estrago. E o dinheiro vai para a mão dos poderosos. Gera tanto impactos ambientais, quanto impactos sociais. Quantas populações tradicionais deixaram de existir. E vão viver a vida na cidade, onde sua vida é destruída. O protetor da natureza é quem vive no meio dela. A vida das pessoas que vivem na Amazônia precisa ser salva. E a situação é urgente. A vida do castanheiro é a vida da castanheira. A floresta Amazônica é viva, é viva de gente. A Floresta e o povo da Floresta estão sendo mortos.” Fala de Laisa Santos Sampaio, irmã de Maria, na ONU. Ela continua a resistência e sofre também com ameaças de mortes...

domingo, 20 de janeiro de 2013

Serigy, PELA LIBERDADE, NÃO SE NEGOCIA


Muito não se conhece da história Brasileira, e muito também não se sabe da história da resistência indígena brasileira... muitos heróis latinos de sangue guerreiro e amor ao povo...
Cacique Serigy foi recentemente reconhecido com um dos grandes heróis do Brasil.
Deixou-nos uma linda mensagem de força, coragem e amor a liberdade... lutou por 30 anos contra a colonização portuguesa em terras que depois foram chamadas de Sergipe... resistiu e mobilizou aldeias, guerreiros brasileiro que negaram a “coroa portuguesa”... ah queridos índios, nosso sangue é regado com seu sangue latino de amor a terra e da persistência de não entregar seu corpo, sua alma, sua soberania aos conquistadores... a alma não pode ser conquistada, e por isso não negociam sua entrega, amando e lutando até o fim, até a morte...
Rendemos uma linda homenagem a esse brasileiro e toda etnia que ali estava, sem se render a colonização que significaria a escravidão .....  lutando por sua liberdade, respiramos sua força e sua convicção em não negociar...PELA LIBERDADE, NÃO SE NEGOCIA.
Astreia Mendizabal 

quarta-feira, 2 de janeiro de 2013

Joaquim do Amor Divino, nosso amado Frei Caneca!!!
abrimos nosso coração hoje para senti-lo e inspirarmos em ti, em sua obra de fé, compaixão e devoção a liberdade... pois acreditou em um Brasil livre e lutou para que seu povo estivesse livre ... terras pernambucanas, amado Recife, Olinda, ideias liberais, prisão na Bahia, rebelião contra a independência brasileira, que não foi a que sonhávamos, criação do jornal "Tífis Pernambucano" chamando a população a subir a luta pela sua libertação, Brasil meu Brasil...
Criam uma República... a Confederação do Equador... foi um grito de liberdade, mas o Império passou por cima de tudo...
querido Frei, amado pelo povo, devoto de Carmem, foi julgado e condenado a forca... mas não se encontravam carrascos para executar a pena... todos se recusavam a matar Joaquim do Amor Divino... mudaram a execução por isso foi entregue a um pelotão de fuzilamento e não saberíamos quem acabou sendo seu carrasco, a não ser o próprio Império... e ao povo que demonstrou sua ultima amostra de adoração, em procissão o seguiram...
vibre em nós, brasileiros, sua vida, dedicação e persistência em sonhar pela liberdade desse país...
somos seus herdeiros, Frei Caneca, venceremos!!!
astreia





terça-feira, 1 de janeiro de 2013

General Juan Domingo Peron


Queridos companeros! Hubo, un tempo, en que a Argentina foi una festa, a dupla Peron-Evita, nos deu, no somente as leis dos trabalhadores, sino o orgulho de ser povre, descamisado.......no escribire a biografia de este patriota latinoamericano, pois me embarga tanta emoçao, que tremo al escribir..... hay tanta mistica alrededor, de peron- evita...e tanto dor tambein, mas, alem de todo o que se uso sua pessoa, para todos os fines, hay un raio puro de justicia social, e inteligencia como lideranza que es unico..... va aqui, mi saludo al querido General, padre de la revoluçao justicialista, que se nos foi en o 74, e chore con amor por ele,mas, ainda esta aqui, en o espiritu rebelde pampasico e inteligente, da revoluçao bolivariana...... estudien queridos a vida e obra de este grande patriota e sua companeira Evita, e la mudanza total que se fizo en a argentina e o mundo con seu pensamiento vivo e seu exemplo de luta, resistencia e justicia social..... viva peron ! lucidor